Beste Dingen (#78),

jullie zijn een stuk weerbarstiger dan ik dacht van tevoren. Mijn brieven botsen nogal eens. Zo voel ik dat althans. Soms breken ze onderweg in duizend-en-één stukjes uit elkaar. En ik daardoor ook een beetje.
Het geeft niet. Ik vraag me alleen weleens af waarom.
Misschien had ik jullie eerst moeten vragen of jullie wel zin hadden in de woorden die ik jullie stuur. Daar heb ik vooraf niet over gedacht. Ik ben gewoon begonnen.
Het is niet dat ik niet veel denk. Juist wel. Maar niet aan dat soort zaken. Ik doe meer aan herkauwen. Daar heb je eigenlijk niks aan. Je krijgt er glazige ogen van. En een zwaar gemoed.
Doen. Dat hoort bij jullie. En ik geloof ook dat dat de reden is dat ik jullie steeds maar weer lastig val met al mijn brieven. Ik ben op zoek naar hoe dat werkt. Doen, bedoel ik. Ik vergeet vaak dat het bestaat. Want ik denk. En als ik me herinner dat er mogelijkheden te over zijn in Doen, dan draaien mijn handen zich spontaan om van schrik. (O mijn God, hoe moet dat? Dat denkt mijn Denken, maar Denken is, naar het zich laat aanzien, soms dus niets anders dan moeilijk Doen.)
Dit is het. En ik vertel het jullie omdat ik mijzelf wil blijven herinneren.
Mijn brieven zijn bedoeld om te spelen, te experimenteren, te mijmeren, te onderzoeken, te leren. Ik schrijf om de Dingen te vinden die bij mij horen en waar ik graag bij pas. Wil ik op Reis, blieft mijn hoofd een Hoedje, ben ik liever Alleen dan dat ik lief ben met z´n twee?
Ik heb zin in helderheid, frisse plannen, nieuwe vergezichten.
Want ik ben nog lang niet af. Ik kom pas net kijken.


Tjielp