woensdag 9 januari 2013

Lieve Mogelijkheden (#193),

had ik jullie al eens verteld dat ik jullie zo leuk vind? Nee hè, ik geloof van niet.
Och, ik vind jullie zo leuk! Jullie zijn mijn lievelingsdingen van het moment. Ik heb het bijvoorbeeld aan jullie te danken dat ik mijzelf afgelopen week hogelijk verbaasd heb met het maken èn opdrinken van een rodekoolsmoothie.
Wacht, niet ophouden met lezen! Ik weet dat dit zelfs voor jullie ietwat ver gaat. Neem allemaal een vers hapje adem....in... En laat alle ontzetting er maar weer.....uit....
Zo. Gaat het weer een beetje? Ik had het ook niet aan zien komen hoor. Het ging allemaal zo snel. Ik vond het tamelijk lekker. Vooral gezond moet ik eerlijk toegeven. Maar dat heeft ook wel wat.
Vroeger wist ik helemaal niet wie jullie waren en kende ik jullie alleen van horen zeggen. En aangezien zo veel van wat je hoort godsgruwelijke klets is, heb ik eerlijk gezegd lang getwijfeld aan jullie bestaan (sorry).
Nou ja, zo gek is het ook weer niet, want jullie laten je ook niet zo maar zien, hè! Ten eerste moet je jullie willen zien en is dat al een hele toestand voor de meesten van ons. Al die verschillende soorten willen! En dan daar de juiste uit te kiezen: het is een ingewikkelde klus. Als je eenmaal weet hoe het werkt, gaat het wel. Maar je moet het zelf uitvinden. Dat is het punt.
En daarbij komt ook nog dat je je in allerlei bochten moet kunnen wringen om jullie te ontdekken, omdat jullie er een soort sport van maken om alleen zichtbaar te zijn als je op je kop gaat staan of om enkel te verschijnen in dromen of op momenten dat er net iets vreselijks is gebeurd en iedereen in zak en as is of alleen op dinsdag 10 februari 2013 om twaalf over vier 's nachts op Schiermonnikoog. Bijvoorbeeld.
Dus, om jullie tegen te komen, moet je van alles uitproberen, overal uit je doppen kijken en tegelijkertijd niets verwachten. Want jullie vertonen jullie, punt drie, enkel aan degenen die er van houden verrast te worden. 
Maar goed. Dat jullie er zijn, is fijn. En misschien is die moeilijkheid nou juist jullie charme. Het lijkt wel wat op paaseieren zoeken. Je moet er maar net zin in hebben, maar áls je het doet, zorgt elke vondst voor een kleine triomf en een dikke glimlach.
Hup, ik ga maar eens onder de tafel liggen terwijl ik tussen drie oogharen heen gluur. Wie weet wat ik tegen kom. Niet dat ik op zoek ben hoor. Nee, ik zou niet dúrven.

Tot ergens en ooit,


Tjielp

Geen opmerkingen:

Een reactie posten