wij kennen elkaar niet, maar dat deert niets natuurlijk. Juist niet eigenlijk.
Stel je voor dat ik je wel zou kennen. Dan wist ik misschien dat je helemaal niet zo van brieven houdt, omdat het water ze onleesbaar maakt en je de hele nacht ligt te prakkiseren wiens en welke woorden het nou zouden zijn die speciaal aan jou waren geschreven bijvoorbeeld.
Of misschien vind je soms dat je per se een brief terug moet schrijven, terwijl je veel liever zwemmend op je rug naar de glinsteringen in de verte kijkt.
Wie weet zou ik er dan allang achter zijn dat je helemaal niets moet hebben van mijmeringen, nachtblauwe luchten of gedeelde verontwaardiging! Nou ja zeg! Dan zou ik dit helemaal niet kunnen schrijven!
Of vragen. Het kan maar zo dat je zo iemand bent die daar absoluut niet van gediend is. Wat dan, Zeeschildpad, wat dan? Aan wie zou ik dan moeten vragen hoe golven eruit zien aan de onderkant, of je ook kunt zingen onder water en waar de walvis slaapt?
Ammehoela!
Ik heb een voorstel.
Laten we voor altijd en eeuwig elkaars beste vreemdelingen blijven en van nu af aan enkel nog heel af en toe aan elkaar denken en elkaar dan de beminnelijkste eigenschappen toedichten. Ik denk bijvoorbeeld dat jij heel vermetel bent, Zeeschildpad. En onversaagd. Dat ook.
Tot nooit!
Tjielp
Geen opmerkingen:
Een reactie posten