donderdag 28 februari 2013

woensdag 27 februari 2013

Lieve Onomatopee (#242),

pssst! Ik heb ontdekt dat je bestaat! Ik ben zelfs onderdeel van jou of hoe zeg je zoiets? Niemand die eens een keer op het idee komt om dat even tegen me te zeggen, hè! Ik moet ook alles zelf doen.
Dat is niet jouw schuld. Zo bedoel ik het helemaal niet. Ik snap het best. Ik heb zelf ook nog nooit tegen mijn grote teen gegild: ´Joehoe, grote tééhéén! Hoe is het daar benee? Weet je trouwens wel dat jij bij mij hoort?´
Nee. Zoiets is nog nooit in me opgekomen. Ik ben er altijd vanuit gegaan dat al mijn tenen daar wel van op de hoogte zijn. Hoewel dat, nu ik er eens wat meer over nadenk, dus helemaal niet zo hoeft te zijn.
Ieks, wat eng! Dat ik blijmoedig aanneem dat mijn teen van mij is, maar mijn teen helemaal niet weet dat ik besta! Misschien voelt hij zich erg eenzaam of heeft hij niet mis te verstane opvattingen over het leven. Straks wil hij een heel andere richting uit!
Zodra deze brief klaar is, ga ik maar eens informeren. Wie weet wat ik niet weet!
Wat ik je wilde vragen is dit: Zou je het erg vinden als ik op mijn visitekaartje zet dat ik jou ben? Tot nu toe ben ik namelijk nog niet erg veel. Alleen brievenschrijver. Of epistelier eigenlijk. Dat vind ik een stuk indrukwekkender klinken en ik heb het ook nog eens zelf verzonnen. Kan ik meteen op mijn visitekaartje kan zetten dat ik uitvinder ben. Ha! 
Ik hoop dat je ja zegt.



Groetjes,

Tjielp
(-epistelier/ uitvinder/ onomatopee-)

dinsdag 26 februari 2013

maandag 25 februari 2013

zondag 24 februari 2013

Hoi Poosje (#239),

weet je waar ik zin in heb?
In zomaar ergens heen wandelen met z´n twee en dat er, aan het eind ervan, een bankje staat met daarboven precies genoeg zonnestralen om vier wangen te verwarmen en een verte om naar te turen, het liefst iets met golfjes.
En dat we dan gaan zitten en niets zeggen en ik mijn hoofd op jouw schouder leg: niet zó dat ik me de hele tijd afvraag of mijn hoofd niet te groot is of dat jouw schouder te veel hoeken heeft, maar zó dat ik vergeet dat ik een hoofd heb en jij een schouder. En als we stil genoeg zijn en blijven staren zonder dat we willen zien wat we denken te moeten zien, worden onze gedachten maanreizigers.
En omdat zij dwarrelen,
dwarrelen
wij.

E      n         d    a        a          r               n           a  ,                a                      l                 s                               o             n       z          e      l                  i           c          h       t                 e
 v         o   e           t    e                          n             e       n              o  n               z          e
             l u    c             h          t          i        g      e       h   a        r            t e           n
      m           e       t                   e                       e                   n

plof

weer op de aarde zijn geland, halen we een ijsje.
Toe!



Tjielp

zaterdag 23 februari 2013

Hoi Aarzeling (#238),

in gedane zaken vindt men niets. Vertrouwen is niet nodig als je alles weet. Dit hier, precies waar jij en ik nu zijn, is waar het om gaat.
Hier is geen tijd. Hier is een open plek.
Ik doe mijn ogen dicht
en kijk,
alles mag!


Tjielp

vrijdag 22 februari 2013

Dag Belofte (#237),

ze lijken er wel op, de dagen, want de zon zoemt en de bomen glanzen. Aan de hemel wordt gezwierd.
Groeien maakt geluid. En de stilte is een ruimte. Daar wordt gewacht, verlangd. Er wordt geweten.
Met je blote oren hoor je niets, maar elke inademing zingt liedjes van verheugen naar je buik.
Ssst.
Wie
niet
horen
wil,
moet maar eens voelen.



Tjielp

donderdag 21 februari 2013

woensdag 20 februari 2013

Ahum Tjielp? (#235)

Ben je daar? Ik ben het, Berwtje. Ik hoop dat je tijd hebt om mijn brief te lezen, want ik ken niemand in de hele wijde wereld aan wie ik het anders zou kunnen vragen. Ik besta nog maar net, zie je.
Het zit zo: ik maak me zorgen om Koekoek. Sinds hij je brief heeft gelezen is hij zichzelf niet meer. Hij zit de hele dag in een hoekje met Verlanglijscht droefgeestige blikken en gekwelde uitspraken over het leven uit te wisselen. Zijn cape ligt verfrommeld op de grond. De laatste dagen heeft hij niet één keer naar de horizon gekeken. En hij verwaarloost zijn adoptiebureau, zodat er ook nog eens twee deerniswekkende weesbroers rondslingeren in huis.
Dat kan toch niet. Die hebben aandachtige ogen nodig. En liefde en alles. Iemand die niet vies is van een potje ontroering.
Zelf heb ik mijn handen vol aan Koekoek. En Verlanglijscht is er ook nog. Die leeft helemaal op nu het huis gehuld is in somber stilzwijgen. Hij voert het hoogste woord. ´Nou nou´, roept hij om de haverklap, ´waar doen we het allemaal voor, hè! Nergens voor! Voor niemand en voor niets, Koekoek! Het is heel juist dat je dat nu weet. Luister maar eens goed! Het leven is een tranendal. Er is geen ontsnapping mogelijk. In den beginne was er ellende, toen was er hagelslag, daarna waren er vissticks en nu is er taart. En als je die van jou dan toch niet opeet, geef op die slagroompunt!´
Weet je wat het is, Tjielp? Ik ben nog maar heel kort geleden werkelijkheid geworden. Dit is de allereerste brief die ik schrijf. Ik heb met niemand anders dan met Koekoek gepraat. Ik heb zelfs nauwelijks de tijd gehad om me in mijn eigen arm te knijpen. Ik weet toch niet hoe de echte wereld werkt!
Oja, nu ik het er toch over heb, weet jij toevallig of ik me ergens moet inschrijven ofzo? Ik dacht: misschien moet ik hier of daar melden dat ik er ben? Het ministerie van existentie? Of heb ik dat nou net zelf verzonnen? Volgens Koekoek mag ik er gewoon zijn, maar is dat werkelijk zo?
Ik weet niet of het altijd zo gaat, maar tot nu toe vind ik bestaan best ingewikkeld.
Zou je me kunnen helpen Koekoek terug te krijgen? Je bent de enige die dat kan. Ik ben het met je eens dat hij de laatste tijd iets te hoog van de toren blies, dat is heus waar, maar hij bedoelt het goed. Spatjes horen bij Koekoek. Ze sturen hem op avontuur en zonder dat kwijnt hij weg. Zo te zien.
Kun je hem niet alsjeblieft een heel klein beetje aanmoedigen om door te gaan zichzelf te zijn?
Ik mis mijn enige echte vriend.

Daag!


Berwtje

dinsdag 19 februari 2013

#234

maandag 18 februari 2013

Dag Ontmoeting (#233),

ik woonde in een boek vandaag. Het ging per ongeluk. Ik verfrommelde het hier en nu en liet alles achter. Alleen mijn ogen nam ik mee. De middagzon tuurde door de ramen. Af en toe klonk er gesnurk van poes. Ik hoefde niets te doen en er gebeurde toch.
Ik honkbalde, trouwde, zwom in een meer, dronk tequila, kuste, kocht een huis, zat in het donker in een bubbelbad, klom in een boom, twijfelde aan alles en raakte verdwaald in een ander hoofd dan het mijne.
Ik weet niet waar ik morgen ben.
Toch zeker ergens anders dan daar waar ik gisteren gebleven was.



Tjielp

zondag 17 februari 2013

Beste Poeha (#232),

wat een verrassing, hè! Een brief van mij! Dat had ik zelf ook nooit verwacht.
Het komt zo: ik wilde mijn horizon eens een beetje verbreden. Even uit mijn comfortzone. Dat schijnt heel goed te zijn voor van alles en nog wat. Dus ik dacht: hup, wat kan mij het schelen, laat ik het maar eens proberen. Wie niet waagt, wie niet wint.
Ik hoop dat je van post houdt. Dat weet ik natuurlijk niet, want ik ken je niet zo goed.
Overigens heb ik wel een mening over je. Daar niet van. En al heel lang ook. Dat je niet denkt dat ik nooit aan je heb gedacht. Nee, zo is het niet. Ik heb zelfs heel grootse plannen met je.
Wat zou je er van denken om helemaal te veranderen in iets anders? Een jurk bijvoorbeeld? Of een taart? Of een jurk die lijkt op een taart! En dat iedereen dan minstens één eigen poeha in de kast heeft hangen voor feestjes waarbij het nodig is om op een taart te lijken. Die komen tenslotte veel vaker voor dan je denkt. Of misschien is twee beter. Een winter- en een zomerpoeha. En dat je dan kan mijmeren over je allereerste poeha en nog precies weet hoe die er uit zag en hoe oud je was toen je ´m kreeg. Och, hoe schoon!
Het lijkt mij wel wat hoor, Poeha. Wat denk je? Niet dat je niet goed bent zoals je bent, nee natuurlijk niet! Ik weet heus wel dat ik je niet zomaar kan veranderen en dat je dat vooral zelf moet willen enzo, maar vind je zelf ook niet dat er veel meer in je zit dan er nu uit komt? Al die potentie en er komt zo weinig van terecht! Dat is toch zonde! Dat bedoel ik niet vervelend, hè, dat snap je zeker wel? Ik wil alleen maar het allerbeste voor je.
Denk er maar eens rustig over na. En dan hoor ik wel wanneer je kunt beginnen.

Allervriendelijkste groeten,

Tjielp

zaterdag 16 februari 2013

Lieve Mme. Pia-Pia (#231),

gefeliciteerd met het verwezenlijken van één van jullie wensen: een yurtopeenbergmeteenpingpongtafel! Hourra!
Sjongejonge, dat het gelukt is! Incroyable! Hebben jullie daar jullie eigen Coucou voor of doen jullie dat helemaal zelf?
Nu kan Monsieur Pia-Pia eindelijk luidkeels liederen zingen en naar hartelust edelweissstamppot maken. Ik zie hem al op een bergtop staan: zijn onverwoestbare snor wapperend in de wind, een borstkas vol met frisse lucht en opborrelende deuntjes en Albert naast hem die verwoed probeert zijn liedjes te vangen alsof het vogeltjes zijn.
Hoe is het met Albert eigenlijk? Spint hij nog steeds harder dan jullie kunnen praten? Ik ben benieuwd of hij zal schrikken van zijn eigen echo. Prrrrrt ... Rrrrrt ... Rrt ... T.
Enfin. Wanneer gaan jullie verhuizen? Mogen de bijen mee? En waar verheug je je het meest op?
Hier is alles goed. De snor van meneer Tjielp wil godzijdank nog steeds niet doorkomen en vannacht droomde ik van lange schaduwen die woorden schreven in het gras.


Bonne chance!


Mme. Tjielp

vrijdag 15 februari 2013

Zeg Toentertijd (#230)


what 
was 
that 
...old story...
that
you 
told 

donderdag 14 februari 2013

#229



woensdag 13 februari 2013

Hoi Rivier (#228),

als je elke dag een brief schrijft en er bijna nooit eentje terug krijgt, word je soms een beetje moedeloos. Dat mag je best weten, Rivier.
Waar blijven al die woorden eigenlijk, vraag ik me dan af.  Willen ze wel op reis? Hoe lang duurt onderweg? Staat er iemand op de plaats van hun bestemming op ze te wachten? Worden ze met open armen ontvangen? En als dat niet zo is, bestaan ze dan nog wel?
Dan vergeet ik om me heen te kijken, mijn oren open te doen en denk ik de wereld.
Maar als ik wèl oplet en me herinner dat ik ogen heb, zie ik dat er van alles terug kletst.
Gisteren had ik bijvoorbeeld plotseling heel even een hoedje op mijn hoofd. Zomaar. Zonder dat ik er mijn best voor deed. Hij paste precies.
Misschien schrijven de dingen me terug door eenvoudigweg te gebeuren, zwaaien ze stiekem naar mijn ooghoeken, geven ze antwoord via de woorden die door mijn oren naar binnen komen waaien.
Ja, zei de hoed op mijn hoofd gister, ik wil ook best wel met jou op stap. Wanneer zullen we? Misschien kunnen we eens bij Rivier langsgaan.


Tjielp

dinsdag 12 februari 2013

maandag 11 februari 2013

Psst Geniep (#226),

zal ik eens doen dat de rest van de dag de hele wereld van mij is?
Eens kijken of het iemand opvalt.


Tjielp

zondag 10 februari 2013

zaterdag 9 februari 2013

Hallo Koekoek (#224),

ik stel je bezorgdheid erg op prijs, maar die is in het geheel niet nodig hoor.
Je bent ideeënbedenker, weesdingenadoptiebureauhouder, wensenvervuller, verslaggever en held. En dat doe je stoutmoedig en zwierig. Dat vind ik echt. Maar je hoeft niet ook nog eens psycholoog te worden. En zeker niet de mijne. Ik kan prima voor mezelf zorgen dankjewel.
Ik geloof dat het tijd is om eventjes wat recht te zetten zo na je laatste brieven, want de spatjes vlogen er van af. Als je niet oplet, loop je straks nog naast je schoenen, meneertje, en dat maakt je toekomstige wederwaardigheden zeer waarschijnlijk een stuk lastiger, kan ik je vertellen.
Vergeet je niet een heel klein beetje wie jou heeft verzonnen? En waar je vandaan komt? Ik wil niet vervelend doen, maar zonder mij bestond je niet eens en had je hoegenaamd nooit een avontuur beleefd!
Dus vertel mij niet wat ik moet doen ja! Lol maken, m´n bips! Ben je nou helemaal betoeterd! Dat maak ik zelf wel uit! Alleen omdat ík niet van moppen hou en jij wel, denk jij dat ik geen lol heb of wat!
Bovendien is het hartstikke belangrijk om af en toe eens wat overpeinzingen over stil weedom en klein zeer de wereld in te slingeren. Daar wordt alles een beetje zachter van. En dat is heus nodig.
Het is de allerhoogste tijd om een beetje te dimmen, mijn beste Koekoek. Ik begrijp best dat je het af en toe zwaar hebt met alle perikelen rondom Verlanglijscht, maar je hoeft het niet op mij af te reageren.
Zo.


Dag hoor,

Tjielp


ps. Je hoedentip was trouwens inderdaad bijzonder vindingrijk. Daar ligt het echt niet aan. 
pps. Hoe is het inmiddels met Verlanglijscht? Ik hoop dat zijn bultjes zijn verdwenen. Wens hem beterschap, mocht dat niet het geval zijn.

vrijdag 8 februari 2013

Dag Stand van Zaken (#223),

wat ik zie vandaag is niet zo veel. En alles wat ik zie, bevindt zich buiten. Ik zie poes in zonneschijn. Ik zie wolken op weg. Ik zie bomen met geduld. De wind gaapt en duwt hier en daar lui een tak opzij. 
Als ik mijn ogen dicht doe, is er niemand thuis. Niets te zien aan stilte. Dat is voor oren, niet voor ogen bedoeld. Er hangt geen briefje op mijn deur, want een hoofd is geen huis en geen huizen hebben geen deuren.  
Mijn ogen zijn vensters, zeggen ze, dus daar door klim ik naar benee.
Klimop, klimaf.
De wereld is mijn achtertuin.


Tjielp

donderdag 7 februari 2013

woensdag 6 februari 2013

Best Ondenkbare (#221),

ik schrijf je een brief, dacht ik net, maar ik weet niet meer precies wat er in moet. Ik wilde je vragen wat het dan is dat zó bijzonder is dat het niet te denken is, maar op de een of andere manier is de betekenis van die vraag ergens onderweg van mijn idee naar hier in de letters zoekgeraakt.
Hoe kan dat nou weer? Ik kan toch zeker alles denken! Besta jij eigenlijk wel? Doe je alsof? Of is het geheim?
En waar is die betekenis eigenlijk gebleven? Hij was er net nog. Is ie zijn eigen weg gegaan of heeft hij er de brui aan gegeven? Heb jij ´m gevonden soms, en opgeruimd? Ontrafeld? Verstopt? Weggegeven? Opgegeten misschien? Dat laatste zou me wel een beetje van je tegenvallen.
Mijn hersenen krullen er alle kanten van op. Ze proberen weg te rennen, maar ze hebben geen benen. Dat kan ik wel makkelijk denken hoor. Een stelletje brullende wriemelende hersens op pootjes. Hup. Zo gedacht. Dus dát is het niet wat jij bewaakt.
Er was nog iets wat ik je wilde vragen .....
Oja, nu weet ik het weer! Als ik jou niet kan denken, kan ik je dan niet een keertje dansen?
Dat is toch wel het minste wat je voor me kunt doen.



Tjielp

dinsdag 5 februari 2013

#220




















-----------------------------------------------
Beste Welletjes,

graag zou ik je willen uitnodigen voor mijn verjaardag. 
Wist je dat niemand mij ooit vierde? Altijd gaat alle aandacht uit naar nietmachine. Het is nietmachine voor en nietmachine na, maar zonder mij bakt hij er helemaal niets van. Bovendien bestond ik veel en veel eerder dan hij, kan ik je vertellen, en ben ik nog van koninklijke huize ook!
Ik heb er genoeg van, Welletjes. Vanaf heden vier ik mezelf! Kom je slagroomtaartjes eten? Ik geef een klein feestje voor twee. Ik weet tenslotte niet eens of ik wel van vieren hou.
Je bent van harte welkom vanaf .....
NU!

Vriendelijke groeten,
Nietjes 


ps. Neem vooral presentjes mee. Dan kunnen we uitproberen of ik dat op prijs stel. Hetzelfde geldt natuurlijk voor slingers, ballonnen, vlaggen, confetti, bloemetjes en toeters. O, en als we dan toch bezig zijn, neem dan ook maar een verrassing mee. Wie weet wat ik dáár nu weer van vind! 
Bedankt hoor! 
-----------------------------------------------

maandag 4 februari 2013

Hoi Zeeleeuw (#219),

je woont sinds kort in mijn hoofd en daar ben ik blij mee. Elke keer als ik los wil zijn van alles, dan hoef ik alleen maar aan jou te denken en zie ik je zwieren op je rug met je ogen dicht en de allerdikste glimlach die ik ooit zag onder de allerbeste snor die er maar te vinden is. En dan zweef ik even met je mee.
Dat kan. Wist je dat? Als je goed van binnen naar buiten kijkt, dan komt er een beetje van buiten naar binnen en voor je het weet, vind je de hele wereld in jezelf.
Ik ben benieuwd waar je aan denkt onderweg, of je kriebels in je buik krijgt, of het water wijsjes zingt en of je nooit bang bent om te botsen.
Het lijkt me van niet. Dat jij ooit ergens bang voor bent, bedoel ik.
Van zwieren word je groot en sterk.


Tjielp

zondag 3 februari 2013

Hoi Tjielp (#218),

dat had ik niet verwacht hè, om een brief van mij te krijgen! Ha, ik had ook nooit gedacht dat ik er één aan me zou schrijven. Sjonge, wat kan ik mijzelf toch ontzettend verrassen.
Eigenlijk schreef ik mij omdat er zoveel gedachten door mijn hoofd vliegen dat ik niets anders meer kon doen. Ik dacht aan het midden van de nacht, aarzelingen, het onbekende, reisjes, kijken met je ogen open en kijken met je ogen dicht, zwijgen, eigenlijk, alsof en over verloren moed en gelukkige vinders.
Ik zocht een plek om dat allemaal te bewaren en een brief is één van de meest geschikte plaatsen om iets op te bergen. Vind ik tenminste. En als dat niet zo zou zijn, zou ik nog steeds zeggen dat ik dat vond. Anders kon ik die hele Brievenfabriek wel opdoeken natuurlijk. En wat moet ik dan? Nou?
Weet ik het.
Rare dingen zijn het eigenlijk. Gedachten bedoel ik. Er moet altijd iets mee, valt me op. Ze komen niet gewoon langs (hé hallo, hoe is het!), ploffen neer op de bank en eten vrolijk zwijgend een borrelnootje mee. Nee, ze moeten zo nodig hun verhaal kwijt. En als ze de indruk hebben dat er niet naar ze geluisterd wordt, dan zeggen ze het nog wel een keer. Tot vervelens toe eigenlijk.
Het helpt niks om er andere gedachten op af te sturen. Daar gaan ze alleen maar steeds harder van gillen. Totdat je er genoeg van hebt omdat je hoofd bijna ontploft, ze onder je arm neemt, het raam open doet en ze er onverbiddelijk uit gooit. Of ze opstuurt in een brief naar jezelf natuurlijk.
Vinden ze niet erg. Ze lijken niets liever te willen dan de wijde wereld in. Hardop leven.
Hé, het valt me nu pas op dat dat precies is wat ik zelf ook graag wil.
Ahoi!


 

Tjielp

zaterdag 2 februari 2013

Beste Fouten (#217),

ik heb besloten om jullie voortaan met andere ogen te gaan bekijken. Een heus experiment. Dat is precies wat ik nodig heb. Om diverse redenen overigens, maar daar zal ik jullie niet mee vermoeien. Het is het beste om zo min mogelijk te weten van tevoren.
Ik dacht wel, ik schrijf jullie even wat ik van plan ben voordat jullie denken: wat zit ze ons de hele tijd aan te staren alsof ze ons nog nooit gezien heeft? Hebben we wat van haar aan ofzo? Wat zit ze ons op de vingers te kijken? Heeft ze een oogje op ons? Zijn alle katten in de bomen op? En zijn dat nou argusogen?
Waarom kijkt ze scheel, zit haar ene oog dichtgeplakt, staat ze op haar kop, draagt ze een bril? Gluurde ze altijd al zo door haar oogharen heen?
Hoezo heeft ze haar ogen niet steeds allebei tegelijkertijd open of rolt ze er soms mee, knippert ze haar wimpers maar één keer per kwartier en sluipt ze de hele tijd rond met een loep, een verrekijker en een monocle?
Waarom? Hoe? Wááát?   
We kunnen er niet meer tegen! Jonge! We peren haar in elkaar! Hou ons tegen! Iemand! Hou ons tegen!

Niet doen. Nergens voor nodig.
Dat hóórt dus zo. Dat jullie het weten.
Misschien wordt het wel heel leuk. Dat kan zomaar.


Tjielp

vrijdag 1 februari 2013