zaterdag 1 juni 2013

Saluut Koekoek (#336),

oef, ik zie net dat ik je schabouwelijk lang niet heb geschreven. Sorry hoor, ik ben een schandelijk luie epistelier, dat blijkt maar weer. Nou moet ik zeggen dat ik ook heus wel wat te doen heb natuurlijk. Elke dag een brief schrijven is niet niks. Sjonge! Dat kun je je misschien niet voorstellen Koekoek, maar schrijven gaat niet zonder verschrikkelijk te lijden. En lijden kost nou eenmaal ontzettend veel tijd, dat weet iedereen.
Wel heb ik al je brieven met stijgende bewondering gelezen en dat wil wat zeggen, want daar hou ik niet eens van. Je bent een heuse held, Koekoek, ik ben trots op je.
Hoe ging het verder met het huisjemeteentuineneenboomerin? Is Verlanglijscht inmiddels uitgemonkeld of wat? Als hij nog steeds zit te zeuren over dat er te weinig van hem overblijft nu al die wensen aan de lopende band vervuld worden, dan moet je het maar zeggen. Verzin ik er gewoon een paar nieuwe bij.
Over Verlanglijscht gesproken: meneer Tjielp en ik hebben vandaag ge-guerillagardened of hoe zeg je zoiets? Wij kochten bloemetjes, togen naar een vergeten landje om de hoek, plantten daar, zonder aan iemand te vragen of het mocht, zo hup onze wildgroei in het gras, deden een pirouette tussendoor en voelden ons ongehoord rebels.
Kijk, zo zag het er uit:

































Daarna struinden we door de boterbloemen, tuurden naar wat bootjes, de golven, de verte, de grond en dachten heel even aan alles wat lief was en voorbij.



Tjielp


ps. Wil je tegen Berwtje zeggen dat, ook al is er zo nu en dan wel eens een einde in zicht en lijkt soms plotseling alles op te houden met bestaan, er altijd en overal Berwtjes zullen zijn? Niet vergeten, hoor!

2 opmerkingen:

  1. Lieve Tjielp,

    Wat stoer dat jij en meneer Tjielp geguerillatuinierd hebben, en mooie foto's ook, ik word blij van al dat groen-met-kleurtjes.
    Ik moest toen ik je stukje las ineens denken aan "wie mooi wil zijn moet pijn lijden" alleen dan "wie schrijven wil moet pijn lijden". Nieuw spreekwoord?
    Deze zin: "Daarna struinden we door de boterbloemen, tuurden naar wat bootjes, de golven, de verte, de grond en dachten heel even aan alles wat lief was en voorbij." vond ik wonderschoon en net een gedichtje-in-de-brief.
    Het einde komt nu echt in zicht, maar naast hem staat zijn goede vriend het begin, en ik moet zeggen dat hij er steeds meer als een ontzettend lekker ding uit begint te zien ;)!

    Liefs van Schaap!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hahaha, ja het is een knapperd! ;-)
      Dank voor de mooie, lieve woorden, Skapie!
      X

      Verwijderen